کد مطلب:314865 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:194
پناهگاه حقیقی
در تاریخ 24 / 9 / 80 مصادف با 29 ماه مبارك رمضان 1422 آقای حاج اكبر اسماعیلی فرزند عبدالحسین ساكن روستای قشلاق از توابع گوگان واقع در راستان آذربایجان شرقی درباره كرامت حضرت ابوالفضل (علیه السلام) قصه ای را شرح داده كه در ذیل نقل می شود:
در زمان جنگ تحمیلی از سوی رژیم حاكم عراق پسرم به نام بیوك اسماعیلی در منطقه جنگی سر پل ذهاب در بین رزمندگان دلیر اسلام، مشغول گذراندن خدمت مقدس سربازی بوده و در كنار سایر سربازان اسلام ادای وظیفه می كرد. از آن جا كه منطقه مزبور در آن روزها بسیار شلوغ و ناامن بود، لذا روزی به درگاه پناهگاه حقیقی و ملجأ واقعی یعنی سپهسالار دشت كربلا و سقای تشنه لبان صحرای نینوا، حضرت ابوالفضل العباس (علیه السلام) رفتم و عرض كردم: یا حضرت عباس، اگر پسرم در جبهه حق علیه باطل؛ آسیب نبیند و با سلامتی به خانه برگردد نذر می كنم در ماه محرم الحرام روز تاسوعا در قریه خود عده ای از اهالی سوگوار را اطعام كنم. خوشبختانه پس از چهار ماه، روزی پسرم زنگ زد و گفت: او را به دلیل یك بیماری جزئی مرخص و از خدمت سربازی معاف كرده اند. سرانجام پس از چند روز با تندرستی به خانه مراجعت نمود و به خاطر آن بیماری، مورد عمل جراحی قرار گرفت و عافیت كامل بازیافت و تاكنون با صحت مزاج زندگی كرده و صحیح و سالم است و من نیز نذرم را ادا كردم و روز تاسوعا ماه محرم به مردم سوگوار اهالی روستای یاد شده طعام دادم. شایان ذكر است، با این كه بنده اطعام یك سال روز تاسوعای محرم را نذر كرده بودم، اما تا به حال - 1380 - آن نهار ادامه داشته و همه ساله در روز مزبور برقرار است
[ صفحه 404]
و امیدوارم كه به خواست خداوند متعال مادام العمر این سفره احسان در روز تاسوعا بیش از پیش گسترده تر بوده باشد.
در زمان جنگ تحمیلی از سوی رژیم حاكم عراق پسرم به نام بیوك اسماعیلی در منطقه جنگی سر پل ذهاب در بین رزمندگان دلیر اسلام، مشغول گذراندن خدمت مقدس سربازی بوده و در كنار سایر سربازان اسلام ادای وظیفه می كرد. از آن جا كه منطقه مزبور در آن روزها بسیار شلوغ و ناامن بود، لذا روزی به درگاه پناهگاه حقیقی و ملجأ واقعی یعنی سپهسالار دشت كربلا و سقای تشنه لبان صحرای نینوا، حضرت ابوالفضل العباس (علیه السلام) رفتم و عرض كردم: یا حضرت عباس، اگر پسرم در جبهه حق علیه باطل؛ آسیب نبیند و با سلامتی به خانه برگردد نذر می كنم در ماه محرم الحرام روز تاسوعا در قریه خود عده ای از اهالی سوگوار را اطعام كنم. خوشبختانه پس از چهار ماه، روزی پسرم زنگ زد و گفت: او را به دلیل یك بیماری جزئی مرخص و از خدمت سربازی معاف كرده اند. سرانجام پس از چند روز با تندرستی به خانه مراجعت نمود و به خاطر آن بیماری، مورد عمل جراحی قرار گرفت و عافیت كامل بازیافت و تاكنون با صحت مزاج زندگی كرده و صحیح و سالم است و من نیز نذرم را ادا كردم و روز تاسوعا ماه محرم به مردم سوگوار اهالی روستای یاد شده طعام دادم. شایان ذكر است، با این كه بنده اطعام یك سال روز تاسوعای محرم را نذر كرده بودم، اما تا به حال - 1380 - آن نهار ادامه داشته و همه ساله در روز مزبور برقرار است
[ صفحه 404]
و امیدوارم كه به خواست خداوند متعال مادام العمر این سفره احسان در روز تاسوعا بیش از پیش گسترده تر بوده باشد.